پژوهشگران کانادایی در تحقیقات اخیر خود دریافتند که فعال‌سازی رشته‌های عصبی مغزی در اثر استرس موجب انتشار یک سیگنال شیمیایی هشداردهنده از موشی به شریک خود می‌شود و به‌این‌ترتیب استرس از موشی به موش دیگر انتقال پیداکرده و می‌توان گفت اضطراب مسری است.
آخرین بررسی‌های محققان در رابطه با  اثرات استرس و نگرانی در جفت موش‌های نر و ماده، نشان می‌دهد که اضطراب موضوعی مسری و واگیردار است.

به گفته دانشمندان، استرس به هورمون کورتیزول مرتبط است و از سوی دیگر؛ کورتیزول نوعی هورمون استروئیدی است که در رده هورمون‌های گلوکوکورتیکوئید قرار داشته و از غده فوق کلیوی ترشح می‌شود. کورتیزول نقش‌های مختلفی ازجمله کاهش التهاب، تخفیف واکنش‌های ایمنی، تأثیر بر متابولیسم و افزایش قند خون در بدن دارد. کورتیزول به‌وسیله هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک، در هنگام لحظات فشار تولید می‌شود که می‌تواند در درازمدت سلامت فرد را به خطر بیاندازد.  

یافته‌های پژوهشگران نشان می‌دهد هرگونه لمس محبت‌آمیز مانند در آغوش گرفتن گرم می‌تواند سطح کورتیزول، هورمون استرس را کاهش داده و مشکلاتی مانند روند کند بهبودی زخم، افسردگی، افزایش وزن، فشارخون و بیماری‌های قلبی را کم کند.

به گفته محققان اگر شریک زندگی فردی دچار استرس و نگرانی شده باشد، به‌احتمال‌قوی آن فرد دچار استرس می‌شود. پژوهشگران در تحقیقات اخیر خود دریافتند که استرس و نگرانی مسری است.

بر اساس بررسی‌های انجام‌شده روی موش‌ها، مشخص‌شده است که استرس باعث تغییر سطح سلولی مغز  شده و  تغییرات مغزی با استرس و نگرانی مرتبط است که این موضوع می‌تواند موجب ایجاد بیماری‌های روانی مانند اختلال استرس پس از سانحه، اختلالات اضطرابی و همچنین افسردگی شود. نتایج این مطالعات همچنین نشان می‌دهند که استرس و هیجان هر دو می‌توانند مسری باشند.

پروفسور جیدیپ بینز (Jaideep Bains) استاد فیزیولوژی و فارماکولوژی دانشگاه کلگری (Calgary) کانادا در رابطه با اثر استرس و نگرانی گفت: «اینکه آیا این اثرات روی مغز پایدار هستند، مشخص نیست.»

محققان این تیم پژوهشی در بررسی‌های خود، یک جفت موش را انتخاب کردند و به یکی از آن‌ها استرس و نگرانی ملایمی وارد ساختند. سپس آن‌ها در هر موش، پاسخ‌های خاص سلول‌ها به‌ویژه نورون‌ها یا رشته‌های عصبی مغزی هورمون آزادکننده کورتیکوتروپین که پاسخ مغز به استرس را کنترل می‌کنند، را مورد بررسی قراردادند، نتایج نشان می‌دهند که شبکه‌های مغزی هر دو موش در اثر استرس و نگرانی به یک صورت تغییر کردند.

تجزیه‌وتحلیل این داده‌ها مشخص کرد که فعال‌سازی این نورون‌ها یا رشته‌های عصبی مغزی هورمون آزادکننده کورتیکوتروپین موجب انتشار یک سیگنال شیمیایی یا فرومون هشداردهنده (alarm pheromone) از یک موش به شریک خود، موش دیگر، می‌شود. شریکی که این سیگنال را دریافت می‌کند می‌تواند به‌طور مداوم آن را به اعضای دیگر گروه هشدار دهد.

منبع خبر:سیناپرس