چكيده: با توسعه سامانه‌های سلسله‌مراتبی، سامانه‌های عظیم پیچیده به‌طور تدریجی از اواسط قرن بیستم ظهور کردند که منجر به افزایش ابعاد سامانه‌ها، پدید آمدن عناصر گوناگون و چالش‌هایی درزمینه حوزه، اندازه و شکل یک سامانه در مهندسی سامانه‌های سنتی شده است. یک سامانه، متشکل از سامانه‌های متناهی یکپارچه‌شده، دارای استقلال عملیاتی و مدیریتی، توزیع جغرافیایی،تکامل و رفتارهای نوظهور است که برای یک دوره از زمان برای دستیابی به اهداف مسلم باهم شبکه شده‌اند. با توجه به بیشترین کاربردهای سامانه سامانه‌ها در مراکز حساس، این سامانه‌ها از اهمیت بالایی برخوردار می‌باشند. یکی از رویکردهای متداول مهندسی سامانه سامانه‌ها، سرویس گرایی است. معماری سرویس گرا با توجه با ایده‌های فنی خود مانند سرویس، تعامل‌پذیری، اتصالات سست، زیرساخت‌ها، معماری، فرآیند و حکومت بهترین رویکرد را برای تعامل‌پذیری بالا در محیط، افزایش انعطاف‌پذیری و یکپارچگی زیرسامانه‌ها با یکدیگر را داراست. این مقاله ضمن مروری بر سرویس‌گرایی ، اصول آن، سامانه سامانه‌ها و چالش‌های آن‌ به بررسی سرویس گرایی سامانه سامانه‌ها و چالش‌های آن می‌پردازد و برخی از مسائل باز در این حوزه مطرح می‌شوند.